Jerzy pochodził z Liddy (Azja Mniejsza). Zachowały się o nim nikłe dane biograficzne, jednak są bardzo liczne i wczesne dowody kultu Świętego. Jego ojcem miał być Pers – Geroncjusz. Syn miał być uproszony przez rodziców w późnej ich starości długą modlitwą. Jerzy jako ochotnik wstąpił do legionów rzymskich. Doszedł do rangi wyższego oficera. Podczas prześladowań za czasów Dioklecjana jako chrześcijanin odmówił złożenia ofiary bóstwom rzymskim (305?). Rozdał wcześniej całą swą majętność ubogim. Poddano go okrutnym i długim męczarniom – według niektórych tekstów trwały one aż 7 lat. Przybijano go do krzyża, torturowano na katowskim kole. Umęczono go w Diospolis na terenie Palestyny. Czytaj więcej…

Kościół św. Jerzego (Neustädtische ST. Georg Kirche)– był kościołem szpitalnym Nowego Miasta Elbląga, związanym od najdawniejszych czasów z nowomiejskim kościołem Trzech Króli. Stał on daleko na polach nowomiejskich. Pierwsza wzmianka o tym zabytku pochodzi z 1340 roku. Był to kościół szpitalny zbudowany obok szpitala dla trędowatych. Święty Jerzy – patronował szpitalom. O jego wstawiennictwo proszono zwłaszcza przed bitwą. Czytaj więcej…

 To niezwykłe, by w PRL-u budowano kościoły. A jednak w Elblągu w tym czasie powstało ich kilka. Jakim cudem? Przede wszystkim była potrzeba. Po wojnie dwie duże świątynie w centrum miasta – kościoły św. Anny i Trzech Króli nie zostały odbudowane, a trzy następne – kościół Najświętszej Marii Panny, św. Ducha i Bożego Ciała odbudowano z przeznaczeniem na inny cel. A miasto szybko rosło i już przerosło stan ludności sprzed wojny. Co gorsza (dla władz PRL), pomimo gróźb i próśb ludzie do kościoła nie przestali chodzić. Zabytkowy kościół św. Mikołaja pękał w szwach, a wyprawa do niego z odległych dzielnic miasta była kłopotliwa. Była więc potrzeba… Czytaj więcej…